Yazımın doğru anlaşılabilmesi için öncelikle sübyancılık ve pedofili tanımlarını paylaşmak istiyorum.

Sübyancılık:  Sübyancı. Sübyancı olma durumu. Ergenlik çağına girmemiş çocuklara karşı cinsel ilgi duyan kimse.

Pedofil: İngilizce ‘pedophile’ kelimesinden pedofil olarak dilimize geçmiş olup sübyancı anlamındadır.

Daha geniş anlatımla; yetişkin bir kimsenin ergenlik öncesi çocuklara veya ergenliğe yeni girmişlere karşı cinsel eğilim gösteren psikoseksüel hastası kişi.

---

Son günlerin en tartışmalı gündemi hiç kuşkusuz dünyanın neresinde olursa olsun SKANDAL olarak nitelenecek AKP’nin,Cinsel İstismar Önergesi oldu.

Gündemi yakından takip edenler, cinsel istismarda son 10 senede % 125 dolayında bir artışın yaşandığını bilirler.

Bu oran toplumsal kırılmayı, yozlaşmayı ve çöküşü sağlayacak sınırın çok çok üstünde!

Bir çok araştırma sonucunda elde edilen verilerle sabit olan bu oransal artış tesadüfi değildir. Bilakis, bilinçli olarak yürütülen kasıtlı yıkım politikalarının bir eseridir.  

Fiili durum yaratıp yasaları yaratılan bu fiili duruma uydurma girişimleri yıllarca halkın gözünden başarıyla kaçırıldı.

Son günlerde kamuoyunun büyük tepkisine yol açan Cinsel İstismar Önergesi de yine mecliste gece yarısı oylamayla oldu bittiye getirilmek istendi ve bu ‘yasayı fiili duruma uydurma’ girişimlerinden sadece biriydi. Ancak bu kez başarısızlıkla neticelendi.

Ana muhalefet Partisi başta olmak üzere STK’ların ve Türk kamuoyunun bu yönde koyduğu kararlı tavır, büyük bir utancın önüne geçmiş olsa da iktidar partisinin benzer yaklaşımları hız kesmeden devem edecek gibi görünüyor!  

Devam edecek derken, bu kanaate durup dururken gelinmiş değildir.

AKP’nin 14 sene boyunca izlediği politikalar, çıkara dayalı yandaş basın ordusu kurup onlar üzerinden halkın algısı ile adeta oynayan sistematik yaklaşım şeklinde süregelmiştir ki bu da söz konusu haklı kanaatin oluşmasına yetecek geçerli ve güçlü bir dayanaktır.

Sübyancı yaklaşım bir devlet politikası olamaz!

Dolayısıyla devlet yaklaşımı, bahse konu önergede olduğu gibi toplumun sınırlı bir kesiminde çocuk istismarını normal karşılayan gelenekçi uygulamalar üzerinden mağduriyetin varlığını kabullenmek olmamalıdır. Tam aksine, tüm toplumda benzer olası istismarların önünde caydırıcılığı olacak yasal yaptırımları tavizsiz hayata geçirmek şeklinde olmalıdır.

Bazı bakan ve milletvekillerinin yaptığı gibi lokal örneklerden yola çıkarak halka mağduriyet edebiyatı yapmak sadece ahlaki sorun olarak görülmez. Aynı zamanda tüm dünyaya karşı ülkenin çocuk istismarına yaklaşımının delili olarak da görülür.