Ülkede korkunç bir deprem felaketi yaşandı.

Resmi açıklamalara göre 50 bine yakın insanımız hayatını kaybetti.

Birçok aile topyekün yok oldu, ocaklar söndü.

Bir şekilde kurtularak hayatta kalabilenler; yüreklerinde alevlenmiş ve ömür boyu sönmeyecek yakıcı ateşe boyun eğip acılı yürekleriyle ölümün her türlüsüne şahitlik ettiler.

Sadece deprem değildi ki yıkan.

Asıl büyük deprem içten içe yakıp kavuran ve aralıksız süren çaresizlik depremiydi.

Üst üste yığılmış demir karışımlı beton bloklara güç yetirememenin, kaldırıp altından sevdiklerini alamamanın yarattığı duygusal yıkımdan daha büyük deprem olabilir miydi?

AHBAP’ın kurucusu Haluk Levent, “İnsan hiç kepçe, vinç olmak ister mi? ben olmak istedim…” diyerek o duyguyu ne de güzel özetlemişti.

Oysa çaresizliğin hırpaladığı bitkin bedenleriyle on binlerce anne, baba, yavuklu, eş, çocuk, abla, kardeş hala enkaz altında kurtarılmayı bekliyordu.

Geçen her dakika saat gibi, saatler haftalar kadar uzun geliyor, umutlar tükeniyordu birer birer.

Altın saatler olarak nitelenen ilk 72 saatlik kritik zaman diliminde uzanacak bir yardım eli için umudu diri tutmaktan başka ne gelirdi elden?

Tüm bunlar, ihmaller silsilesinin bir sonucu olarak deprem ile evleri başına yıkılan il, ilçe ve köylerde yaşananların özetiydi elbette.

Ülkenin tüm nimetlerinden “hep bana, hep bana” yaklaşımıyla istifade ile haksız yollarla servetine servet katıp saraylarda krallar gibi yaşayanlar sorumluluğu bir türlü kabullenmiyor!

Yani "Yetki kullanırız fakat sorumluluk kabul etmeyiz" diyorlar.

Peki ya sorumlu kim?

Kimden hesap soracağız?

Mesela, "Anadolu’da ilk çarpık imar faaliyetlerini (!) sen başlattın" diyerek Roma İmparatoru Augustus’u (M.S.27-M.S.14) sorumlu ilan edip hesap sorabilir miyiz?